De rerum natura („O naturze rzeczy”) – poemat z I wieku
przed Chrystusem, napisany heksametrem przez rzymskiego filozofa i poetę
Lukrecjusza. Zawiera wykład filozofii epikurejskiej (atomizm, psychologia,
fizyka).
Główne tezy:
chaotycznie poruszające się atomy, kolizje, powstawanie
połączeń i złożonych struktur
ciągła zmiana: tworzenie i niszczenie
natura ciągle eksperymentuje, my jesteśmy tylko jednym z
nieprzeliczalnych rezultatów
przyszłość nie jest jednoznacznie określona przez sytuacje
obecną
nie ma ucieczki od tego procesu
nieskończony Wszechświat, nieskończona liczba atomów w przestrzeni
jesteśmy zbudowani z tej samej materii co gwiazdy, oceany i
wszystkie inne rzeczy
nie ma życia po śmierci
nie ma żadnego boskiego czy inteligentnego architekta,
stworzyciela, czy wielkiego planu
nie należy żyć w strachu przed bogami, tylko szukać
przyjemności i piękna, a unikać przykrości
wszystko co widzimy, włączając nas, wyewoluowało z tego
ruchu odbywającego się w ogromnej skali czasowej
ewolucją rządzi przypadek
ewolucja odbywa się poprzez selekcję naturalną, tzn. te
gatunki trwają, które są lepiej przystosowane do przeżycia i rozmnażania
istniały inne gatunki, ale wyginęły; człowiek jako gatunek
również wymrze
nic nie będzie trwać wiecznie (z wyjątkiem atomów), Słońce
też kiedyś zgaśnie
tylko atomy są nieśmiertelne
absurdem jest myśleć, że ziemia lub jej mieszkańcy zajmują
jakieś uprzywilejowane miejsce we Wszechświecie
nie ma żadnych powodów do wyróżnienia ludzi spośród innych
zwierząt
śmierć jest dla nas niczym
(Lukrecjusz - rzymski filozof i poeta)